ترموپلاست الاستومر
از جمله امکان بازیافت چندباره، سرعت ترموپلاست الاستومر بالاتر تولید و کاهش ضایعات صنعتی. اساس عملکرد TPEها بر پایه اتصالات فیزیکی بین زنجیره‌های پلیمری است که برخلاف اتصالات شیمیایی در لاستیک‌های مرسوم، با اعمال حرارت شکسته می‌شوند و امکان پردازش مجدد را فراهم می‌کنند.دسته‌بندی علمی TPEها بر مبنای ساختار شیمیایی و مکانیسم عملکرد انجام می‌گیرد که مهم‌ترین آنها شامل شش گروه اصلی می‌شود: کوپلیمرهای بلوکی استایرنیک (TPS)، آلیاژهای ترموپلاستیک (TPO)، پلی اورتان‌های ترموپلاستیک (TPU)، الاستومرهای ولکانیزه شده ترموپلاستیک (TPV)، کوپلیاسترهای ترموپلاستیک (TPC) و پلی آمیدهای ترموپلاستیک (TPA). هر یک از این خانواده‌ها دارای ویژگی‌های منحصر به فردی هستند؛ برای مثال TPUها به دلیل مقاومت استثنایی در برابر سایش و پارگی در تولید محصولاتی مانند کفش‌های ورزشی و قطعات صنعتی پرکاربرد هستند. در مقابل، TPVها که از ترکیب پلی‌اولفین‌ها با لاستیک‌های ولکانیزه شده تولید ترموپلاست الاستومر می‌شوند، مقاومت حرارتی و شیمیایی بالاتری داشته و در صنایع خودروسازی و ساخت لوازم خانگی بادوام کاربرد گسترده‌ای دارند.فرآیند تولید TPEها شامل مراحل پیچیده‌ای است که با انتخاب مواد اولیه مناسب آغاز می‌شود. در مرحله فرمولاسیون، پلیمر پایه با انواع افزودنی‌های مهندسی شده مانند نرم‌کننده‌ها، پایدارکننده‌های حرارتی، آنتی‌اکسیدان‌ها، عوامل ضد UV و رنگدانه‌های تخصصی ترکیب می‌شود. یکی از چالش‌های اصلی در تولید TPEها، دستیابی به تعادل بهینه بین خواص مکانیکی و فرآیندپذیری است. فناوری‌های نوین مانند استفاده از نانوکامپوزیت‌ها یا اصلاح شیمیایی سطح ترموپلاست الاستومر زنجیره‌های پلیمری توانسته‌اند این محدودیت‌ها را تا حد زیادی برطرف کنند. به عنوان مثال، افزودن نانولوله‌های کربنی می‌تواند همزمان استحکام مکانیکی و هدایت الکتریکی ماده را بهبود بخشد.از دیدگاه تکنولوژیکی، TPEها با تمام روش‌های متداول پردازش پلیمرها مانند تزریق، اکستروژن، دمشی و قالب‌گیری چرخشی قابل شکل‌دهی هستند. این مواد معمولاً به دمای پردازش پایین‌تری نسبت به ترموپلاست‌های مهندسی نیاز دارند که منجر به صرفه‌جویی قابل توجه در مصرف انرژی می‌شود. پارامترهای کلیدی در فرآیند تولید شامل دمای ذوب، فشار تزریق، زمان خنک‌کاری و طراحی سیستم خنک‌کننده قالب است.